بــــاز بـه بـاد مـی دهـی زلــف به هــم تنیـده را
بــاز شــکار مـــی کنـــی مــرغ قفـــس ندیـده را

جام مــــدام مــی دهــی فــارغ بــی خیـــــال را
مـنــع شراب مـی کــنی عاشـق غم چشیده را

"تا بــه کنــار بودی ام ، بــود بـه جـان قـــرار دل"
رفـــتی و بـــردی از بـــرم خـــاطــر آرمــــیـده را

ای که قمار عشق خود با همه هستی ام کنی
خــود بــه تـنـم نـمــوده ای پــــیرهـن دریــده را !

تـا کــه مگـــر گـذر کـــنی بر ســر کــوی تنگِ دل
خــاک ره تــو می کنـــم دیـــده هـــجر دیـــده را

مـــاه بــه عشق روی تو خانه بـه دوش می رود
مــهــر تــو بـــاز مـی کـنـــد دیــده آرمـیــده را

"وه چـه شـود اگر شبی بر لب من نــهی لبـی
تـا به لب تو بســپرم جــان بـه لــب رسیـــده را"

ع.ش.ق  دوبـاره از وطن رفـت بـه چین زلف او
بـــاز رهــا نــمی کند زلــف بــه هــم تــنــیــده را

علی شیخ پور - 15 مهر 1381